Rozdział X

All along it was a fever.

A cold sweat hot-headed believer.

I threw my hands in the air I said: "Show me something".

He said: "If you dare come a little closer".

Ciepła stróżka cieczy spływała w dół po zimnej dłoni Loczka aż zniknęła w dolinkach pomiędzy palcami.

Round and around, and around, and around we go.

Oh, now, tell me now, tell me now, tell me now you know.

Czy to łza? Jeśli tak to czyja? Harry postanowił wyrzucić meczące pytania z swojego umysłu i wsłuchał się w śpiewaną przez gościa piosenkę.

Not really sure how to feel about it.

Something in the way you move,

Makes me feel like I can't live without you,

And it takes me all the way.

I want you to stay.

Ukłucie w sercu. Na ostatnie wyśpiewane słowa Harry postanowił obudzić się z tego czarnego snu i powiedzieć, że nigdzie się nie wybiera i jest dobrze. Było to kłamstwo. Chciał odejść i nic tak na prawdę nie było dobrze.

Oh, the reason I hold on,

Oh, 'cause I need this hole gone.

Funny you're the broken one but ,

I'm the only one who needed saving.

'Cause when you never see the light,

It's hard to know which one of us is caving.

Wcześniejsze kłucie było niczym w porównaniu z tym co działo się z sercem Harry'ego chwilę później. Teraz czuł się tak jakby ktoś wbił mu ostry sztylet w serce i obracał nim w wszystkie strony. To bolało. Cholernie bolało, ale on nie wiedział co ma zrobić.

Not really sure how to feel about it.

Znów ten ból.

Something in the way you move,

Makes me feel like I can't live without you.

And it takes me all the way.

I want you to stay.

Przestań! Nie chcę! To boli, że Cię krzywdzę. Nie chcę! - Protesty zaprzątał chwilowy spokój w głowie Stylesa.

Stay.

Czy chciał zostać? Nie wiedział. Wtedy tego nie wiedział. Lecz ten piękny, aksamitny głos, który już tak wiele razy słyszał... Ten głos chciał aby został.

I want you to stay.

Zostanie. To była ostateczna decyzja. Jakby na znak, że Pan Bóg go wysłuchał i jest z niego dumny, że zostaje i chce żyć dalej, jego palec drgnął. Chwilę później słyszał już tylko krzątaninę i piski ekscytacji. Nie chciał tego słuchać. Gdzie te wyśpiewane słowa, które wydostawały się z wąskich ust Louis'ego, których niedane było mu na razie ujrzeć? Gdzie charakter w każdej pojedynczej literze? To wszystko zniknęło. Głupia iluzja daje nadzieję, a potem wszystko burzy się, niczym stary mur.

Z natłoku dźwięków jego narząd słuchu wyodrębnił jeden i to bardzo charakterystyczny, jakim jest rytmiczne i systematyczne pikanie szpitalnej aparatury. Dźwięk ten z sekundy na sekundę stawał się coraz to głośniejszy, a przy tym coraz bardziej drażniący. Harry wziął głęboki wdech przez nos, czego zaraz pożałował  ponieważ jego nozdrza nie były jeszcze przygotowane na tak wyraziste zapachy. Skrzywił się na to nieprzyjemne uczucie. Po chwili poczuł lekkość, która zastąpiła ospałość na jego sennych zasłonach. Jego powieki powoli się podniosły a zielone tęczówki zlustrował jasne pomieszczenie, w którym znajdował się teraz chłopak. Zamrugał, trzepocąc swoim długimi rzęsami. W pokoju było jasno, lecz Harry nie wyróżniał jakichś konkretnych barw, ponieważ jego oczy jeszcze się przystosowywały do nienaturalnego naświetlenia w pomieszczeniu. Gdy obraz stał się wyrazisty ujrzał pełno białych mebli. Białe metalowe łóżka, białe wieszaki na kurtki, biała sofa, białe krzesełka, biała szafeczka… Harry poczuł jak ktoś mocno ściska jego dłoń. Spojrzał w tamtym kierunku. Jego palce ciasno były splecione z małymi paluszkami Louis’ego. Były tak w siebie wpasowane, tak wykrojone, jakby były stworzone tylko po to by je ze sobą splatać. Nagle napotkał wzrokiem rozpaczliwe spojrzenie niebieskiej pary oczu. Louis posłał mu lekki uśmiech, który zaraz odwzajemnił. Nie było łatwo, jego kąciki uniosły się do góry tylko odrobinę, ale dla niego i tak by to wyczyn. Styles zauważył, że za plecami szatyna stoi szczupły wysoki mężczyzna w białym fartuchu. Spojrzał na niego z sztyletami oczach. Miał okulary, a jego głowę osłaniała tylko kępka siwych włosów. Nienawidził lekarzy. Przecież to oni przekazali mu wiadomość, że jego kochana siostra nie żyje. Starszy mężczyzna poruszył ustami, lecz Lokaty nic nie usłyszał. Jego usta wciąż poruszały się, a Harry czuł się jakby zanurkował. Woda szumiał w jego uszach, które wychwytywały tylko pojedyncze dźwięki. Jeszcze raz zamrugał a coś w jego uchu boleśnie pyknęło, zaraz potem przywracając jego narząd słuchu do normalnej pracy. 
- ...lecz możesz to odczuwać podobnie do uczucia po wypadku samochodowym. - mamrotał niewyraźnie lekarz.
- Można jeszcze raz? - Zaskoczył go jego głos, był bardzo zachrypnięty. No ale czego można było się spodziewać, po tak długiej przerwy nieużywania go.
- Harry, jesteś po próbie samobójczej. Nałykałeś się tabletek... Cóż , dawka była śmiertelna, a na dodatek popiłeś je chemikaliami. Jak mówiłem dawka była śmiertelna. - przerwał kierując światło małej, podręcznej latarki na  źrenicę chłopaka. Przestał po chwili i zapisał coś w swoich dokumentach. - Nikt, a przynajmniej się jeszcze z nikim takim nie spotkałem, nie przeżył takiej mieszanki. Tobie się udało, żyjesz. Hura! - zaśmiał się ponuro. Co go tak bawiło? - Byłeś w śpiączce. Przespałeś dobre cztery dni. Musisz teraz odpoczywać. Gdy tylko będziesz w stanie trzeźwo myśleć spotkasz się z psychologiem, z którym masz już umówioną wizytę. Trzymaj się. Widzimy się za jakieś półtora godziny, a w razie czego twój przyjaciel może wezwać pielęgniarkę. Zostawiam Was samych. - powiedział, po czym opuścił szpitalną salkę, zostawiając Harry'ego sam na sam z Louis'm. 
ich spojrzenia się skrzyżowały, lecz zawstydzony Styles spuścił wzrok na swoje splecione dłonie. Powoli docierało do niego co zdarzyło się owe cztery dni temu. Chciał się zabić, a gdy myślał że w końcu odpłynął, wszystko się spieprzyło. Jak zawsze zresztą. 
- Harry - zaczął powoli Louis. - Strasznie się o ciebie martwiłem, wiesz? - spojrzał na niego, lecz ten nadal utrzymywał wzrok na swoich knykciach. - Może to dziwne... Ale muszę to z siebie wydusić.Wiem, jesteś teraz po... Popróbiesamobójczej. - przerwał biorąc głębszy wdech. - Gdy się o tym dowiedziałem, poczułem jakbym stracił cząstkę siebie. Byłem bliski płaczu, ale twoja mam zaraz dodała, że teraz masz jakieś cholerne przepłukiwanie żołądka. - powiedział na wydechu. - Nie będę się więcej oszukiwać. Między nami jest bardzo dziwne uczucie, którego nie znałem. Prawda?
- Tak. - odparł szybko Kędzierzawy patrząc mu w oczy. Louis odetchnął z ulgą.
- Czyli ty też to czujesz. - uśmiechnął się szeroko, odsłaniając cały zestaw bialutkich zębów. - Ja chciałbym żebyś dał mi szanse... Szanse na odkrycie Ciebie. Chcę Cię poznać i Ci pomóc. Proszę? Obiecałem, że Ci pomogę, ale to nie jest łatwe... Co chwile są jakieś problemy, oczywiście, nie jest to wina żadnego z nas. Obiecaj mi coś, Harry. Nie rób tego więcej. Proszę. Zrobisz to dla mnie? - Cisza. - Harry? - Cisza. - Harry...
- Zrobię. - urwał mu nagle. - Dla Ciebie zawalczę, Lou. Będę walczył o siebie, o nas. - dokończył łapiąc go za rękę. Splótł ich palce razem i uśmiechnął się lekko. 
Lou tylko pokiwał głową i złożył czuły pocałunek na wierzchu jego dłoni. Na ten gest przez kręgosłup przeszły dreszcze. Loczek podniósł się lekko ku górze by być bliżej Louis'ego. Ten jakby czytał mu w myślach, przysunął swoją twarz do niego. I znowu... Harry przez moment myślał, że ma deja vi. 
- Harry! - pisnęła przez łzy Anne wchodząc do pokoiku.- Obudziłeś się!
- Jak widać. - uśmiechnął się do niej radośnie.
 - Mam dla Ciebie dobrą wiadomość skarbie! - podeszła do niego i ucałowała go w czoło. Jak gdyby nic się nie wydarzyło. jakby zapomniała o tym, że jej syn chciał odebrać sobie życie. Może to i dobrze? - Rozwodzę się z Desem! Teraz będzie już tylko lepiej! On pójdzie siedzieć a my w końcu odetchniemy kochanie. - Na tą wiadomość brunet stracił kontakt z rzeczywistością. Na każde kolejne pytania i opowieści mamy przytakiwał z promiennym uśmiechem. Po południu miał rozmowę z psychologiem, który wydawał się być nadzwyczaj miły. Rozmawiali o sensie życia i innych bzdurach, które były tylko oklepaną paplaniną. Po rozmowie uprzejma pielęgniarka podała mu leki przeciw bólowe. Opadł na miękkie poduszki i przymknął powieki poddając się całkowitemu relaksu. Myślał o tym, ze wszystko zapowiada się być lepsze... Wyjaśnił tyle spraw i tyle niejasności, co lepsza. Wiadomość o tym, że Anne rozwodzi się z Desem i że złożyła ich sprawę na prokuraturę była niczym wygrana głównego losu na loterii. Znów wszystko było normalne,a Harry odczuwał pozorne szczęście. Zasnął z nadzieją, że każdy kolejny dzień będzie lepszy.




Przeczytałeś/łaś? Wyraź swoją opinię komentując. To nie boli, a sprawia radość autorowi lub nakierowuje do nie poprawiania banalnych błędów. :)