Rozdział VII

Kędzierzawy usiadł na pufie, stojącej tuż przy stoliku i wbił swój wzrok w świecące, kolorowe lampki świąteczne porozwieszane na oknach w saloniku Louis'ego. Harry dostrzegł jeden kształt z nich ułożony, który przypominał choinkę bądź gwiazdę. Tylko Louis wiedział co z tego miało wyjść. W pomieszczeniu rozprzestrzenił się łagodny zapach cynamonu wymieszanego z silnym zapachem przemokniętych igieł choinki. Chłopak wziął głęboki wdech przez co jego dziurki nosowe powiększyły się do granic możliwości. Mieszanka dwóch różnych zapachów przez chwilę drażniła jego nozdrza, lecz po chwili stała się do zniesienie, a nawet trochę  przyjemna. Ciepło biło, z każdego miejsca w tym pokoju.  Duch świąt niezwłocznie musiał zamieszkać w mieszkaniu szatyna. Ten poszedł do piwnicy odnaleźć swoje zakopane w roju śmieci bombki, które w tym roku miały przystroić jego choinkę. Drzewko było małe, ale bardzo urocze. Miało kolor ciepłej zieleni, stało na tylnej nakrywie fortepianu i jedyną ozdobą jaką posiadało były lampki, których światełka były złote i mrugały w ustawionym rytmie. Loczek przypatrywał im się, aż w pewnym momencie obraz stał się nieczysty i płynny, a wspomnienia zaatakowały jego myśli. Wspomnienie dotyczące wyznania jego sekretu Louis'emu.   

Obaj płakali. U Harry'ego to nie było nic nadzwyczajnego. Od dziecka był wrażliwcem, a łzy ciekły z jego z zielonych oczu z najróżniejszych okazji zaczynając od szczęścia, kończąc na nienawiści. Lecz płacz u Louis'ego naprawdę go zadziwił. Przecież to właśnie Loczek musiał znosić ból jaki naszykował dla niego Bóg, nie Louis. To Harry musiał przyjmować uderzenie od swojego ojca, nie Louis. To właśnie Harry był szykanowany w szkole, miał zakaz wchodzenia do męskich toalet, ale nie Louis. To Harry, nie Louis był na tyle słaby psychicznie by przenieść ból z wnętrza na zewnętrze. Więc dlaczego słona i przezroczysta ciecz także spływała po jego policzkach? Harry tego nie rozumiał, lecz zadawanie głupich pytań nie było w tamtym momencie najlepsza decyzją. Pozostał milczący.  Wtulili się w siebie i nie przejmowali się nieudolnie biegnącym czasem. Chłód zaczął atakować ich palce u stóp. Louis był przekonany, że trzeba zrobić coś z sprawa Harry'ego, lecz ten zabronił mu mówienia o tym komukolwiek. Miało to pozostać ich małą tajemnicą. 

I zostało. Louis obiecał, że nikomu nie powie, ale jego warunkiem miało być powiadamianie go o każdym ataku jego ojca skierowanego w stronę zielonookiego. Nagle do uszu Harry'ego doszedł dźwięk trzaśnięcia drzwiami frontowymi.  Chwilę później do pokoju wszedł Lou, którego twarz przysłaniał karton. Ostrożnym i powolnym kroczkiem podszedł do stolika i położył tekturowe pudełko na jego gładkim blacie. Zielony komin owijał szczelnie jego szyję, a różane rumieńce, które powstały na skutek nagłego spotkania się z mrozem, przyozdabiały jego policzki. Posłał mu uśmiech i zabrał się za odklejanie taśmy, które przylepiona była do każdej, nawet najmniejszej szczelinki w kartonie. Harry podszedł do Louis'ego i przyglądał się jak ten siłuje się z nieustępującą taśmą. Styles dostrzegł, że na tekturze napisane jest czarnym markerem "Louis: BOMBKI, ŁAŃCUCHY, ŚWIATEŁKA". Od razu poznał, że to pismo Lou, a zdradziła je charakterystyczna jak na niego litera "s". Gdy Louis w końcu uporał się z taśmą, karton się otworzył, a z jego wnętrza wydostał się dziwnym zapach, im oczom ukazał się zaskakujący widok.

- Jak? - spytał z irytacją Harry.

- Nie wiem jak to możliwe. - sapnął Lou i złapał się za czoło.

Przez chwilę w pomieszczeniu nastała cisza.

- Najwidoczniej musiałeś zamknąć tu tego szczura, potem zakleić, a on w ataku paniki pozbijał wszystkie bombki. - zachichotał brunet, na co starszy pchnął go w ramię. - Ałć! - drażnił się.

- Harry do cholery! Ja tu nie mam czym ozdobić choinki a ty się śmiejesz, dupku.   

- Trzeba było wcześniej ją ubrać a nie w samą Wigilię! Życzę Ci powodzenia w kupieniu nowych. Jest już po piątej a sklepy są zamknięte. Może jest jakaś, która się uratowała... - powiedział w tym samym czasie biorąc do ręki bombkę, która wyglądała na nienaruszoną. Ta w mgnieniu oka pękła w jego ręce a ostry kant jej odłamka rozciął mleczną skórę Stylesa. Ciepła stróżka krwi spłynęła wzdłuż jego ramiona, skończyła swoją drogę na łokciu skapując na drewniane panele. - Ałć po raz drugi. - szepnął.
Ból nie był aż tak mocny, by płakać i zwijać się w agonii, ale także nie należał do najlżejszych. Mgła zaszła oczy Harry'ego a jedynym obrazem, który spamiętał by panikujący Lou, który zniknął za progiem, i wrócił kilka minut później z czerwoną apteczką. Harry w tym czasie usiadł na pufie i z zdumieniem wpatrywał się w ranę. Wydawał się taka interesującą. Jakby była najciekawszą rzeczą na Ziemi. 
Zielone oczy znalazły się na twarzy stroskanego Louis'ego, który opatrywał rękę przyjaciela. Wyraz jego twarzy był spokojny, lecz coś w jego oczach błyszczało i zdradzało jego strach. Czego było się tu bać? To tylko małe skaleczenie. Po kwadransie Louis odetchnął głęboko i przyjrzał się swojemu dziełu. 
- Gotowe. - rzekł. - Ty niezdaro. 
 - Co poradzić. To już wrodzone. - powiedział Harry i zdrową dłonią otarł kropelki zimnego potu z jego czoła. Przez moment nastała cisza. W pomieszczeniu słychać było tylko miarowe oddechy Louis'ego. 
- Gdzie idziesz? - spytał Harry gdy szatyn poderwał się z podłogi, na której siedział.
- Poczekaj chwilkę. - odparł i udał się w kierunku drewnianej komody. Odchylił jedną z szufladek i wyjął z niej pudełeczko mizernie zapakowane w różowy papier. - Mam coś dla Ciebie. To prezent. Nie jest zbyt wyszukany. Jeśli Ci się nie podoba, to mów, mogę go wymienić na coś innego. - mówił wracając na swoje miejsce. - Wesołych Świąt, Harry. - powiedział wręczając pakunek Loczkowi. Opakowanie było małe i bez trudu mieściło się w jednej dłoni. 
- Co to? - szepnął zaciekawiony.
- Otwórz to zobaczysz. - powiedział Louis obdarzając go chytrym uśmieszkiem. Harry nie czekając chwili dłużej, zabrał się za zdzieranie papieru. W końcu gdy pudełeczko było gotowe na pokazanie swojej zawartości, oczom Harry'ego ukazał się złoty łańcuszek, na który zaczepiony był złoty liść. Siedemnastolatkowi zaparło dech w piersiach. 
- Wow. Dziękuję. - odparł składając pojedynczy pocałunek na policzku Louis'ego. - Ale to ty masz dzisiaj urodziny, nie ja. Nie mogę tego przyjąć.
- Czy ty mnie w ogóle słuchałeś, Harry? To twój prezent na Boże Narodzenie, ode mnie. Ale jeśli Ci się nie podoba...
- Nie! Skądże. Jest przepiękny. - dodał szybko. 

*** 

Harry odprowadził wzrokiem odjeżdżający spod jego osiedla samochód i szybko udał się do swojego mieszkania. W korytarzyku było ciemno, lecz z oddali do jego uszu dobiegał odgłos grającego telewizora. Gdy zdjął buty udał się w stronę salonu, a pierwszym widokiem jaki ujrzały jego oczy byli przytuleni do siebie rodzice leżący na kanapie. Ich oczy wlepione były w ekran telewizora, lecz  czujny wzrok Anne zaraz odszukał stojącego w ciemnym kącie pokoju syna.

- Harry! Chodź. Usiądź z nami. - powiedziała uśmiechając się ciepło. 

Brunet powoli zmierzał w stronę sofy po czym pozwolił swojemu zmęczonemu ciału opaść na miękkie poduszki. Harry kilkakrotnie czuł na sobie palący wzrok ojca. Na prawdę czuł się niekomfortowo, udając, że wszystko jest w najlepszym porządku. Gdy już miał pójść do swojego pokoju, w przestrzeni pomieszczenia rozbrzmiał dzwonek telefonu.

- Ciekawe kto to znowu. - rzekła  Anne schylając się po wibrujący na blacie stołu telefon komórkowy. - Słucham? - odparła, gdy przyłożyła komórkę do ucha. - Dobry wieczór Kelsey. Jak to? Straszne...  - nagle podniosła się z siedzenia i udała w stronę okna. - Tak, ale... Nie. Nie mogę. Chciałam spędzić święta z rodziną! Nie ma takiej możliwości. Rozumiem ale... Dobrze. W takim razie już się szykuję. Tak. Do zobaczenia. Wesołych Świąt. - szepnęła naciskając na czerwoną słuchawkę. 

- Kto to był? - spytał Des. Anne obdarzyła ich obu zasmuconym wzrokiem.

- Kelsey się rozchorowała i muszę przyjąć jej zmianę. Musicie spędzić ten wieczór beze mnie. - przerwała biorąc głęboki drżący wdech. - Sami.

Na słowa matki serce Harry'ego momentalnie zaprzestało pracy. 




Przeczytałeś/łaś? Wyraź swoją opinię komentując. To nie boli, a sprawia radość autorowi lub nakierowuje do nie poprawiania banalnych błędów. :)